Sosyal Girişimcilikte İki Model

Sosyal Girişimcilikte İki Model

Sosyal girişimcilik konusunda uygulamada iki modelden söz edilmektedir(Senem Besler(Ed),2010.s.17.18).
Bunlardan birisi sosyal girişimciliğin, misyonu sosyal olan örgütlerle yapılabileceğidir.
İkinci model ise, ekonomik ve ticari girişimciliğin ana misyonu kâr ise de sosyal misyonlarının da olduğunu kabul ederek ekonomik ve ticari girişimciliğin sonuç olarak sosyal girişimciliği de kapsayabileceği görüşüdür.

Diğer bir deyişle, ekonomik ve ticari girişimcilerin de sosyal misyonları olması ihtimalinin ortaya konulduğu bir modeldir.
Hatta misyonları sosyal olan her örgütün yaptıklarının sosyal girişimcilik olarak görülmemesi gerektiğini savunanlar da vardır.
Ancak şu bir gerçek ki sosyal girişimciliğin temel felsefesine bakıldığında
ekonomik ve ticari kuruluşların sosyal sorumluluk projeleri ve hayır
kurumlarına yapmış olduğu bağışlar sosyal girişimcilik kapsamına girmemelidir.

İnsanların yaşam kalitesini artırmaya odaklanan sosyal girişimcilik örneği olarak mikro kredi uygulamasıyla özellikle kadınları bu harekete katan, 2006 yılında Nobel Barış Ödülü alan Bangladeşli Muhammed Yunus gösterilebilir.

Yaşam kalitesi düşük insanların çok küçük parasal desteklerle (mikrokredi) kendi işlerini kurması,
insanca yaşamayı elde etmeleri hatta istihdama katkı yapmaları sosyal faydayı daha da artırmaktadır.

Üniversitede akademisyen olan Dr. Muhammed Yunus’un başarı hikâyesi kısaca şöyledir: ( Senem Besler (Ed).2010. s. 69).

1974 yılında açlığın ve yoksulluğun diz boyu olduğu Bangladeş’te Dr. Yunus bu durumu analitik olarak ele almış,
yerinde incelemeler yaparak nedenlerini anlamaya çalışmıştır.
Sahada araştırma yaparken bambu bitkisinden tabure yapan bir köylü ile karşılaşmış parası olmayan bu üretici,
taburesinde kullanacağı bitkisinin parasını, bu bitkiden yaptığı tabureyi akşama kadar satacak ve ödeyecektir.
Kazancının tabure başına 2 cent olduğunu görür.
Dr. Yunus tam da burada ne yapabileceğini anlar.
Bir tabure için girdi olarak kullanılan bambu malzemesinin tutarı 22 centtir.
Üreticinin, bunu peşin olarak vermesi durumunda daha çok kazanacağını düşünür.
Öğrencileriyle birlikte köyde yaptığı araştırmada 42 kişinin bu durumda olduğunu ve bunların borç aldığını,
miktarının da 27 dolar olduğunu öğrenir.
42 aile için sıkıntının 27 dolar olduğunu görür ve parayı kendi cebinden çıkararak verir.

Ancak bunun geçici ve bireysel çözüm olduğunu, toplumda bu tür örneklerin yaygın olduğunu düşünerek kalıcı bir çözüm için kurumsal bir yapının oluşması gerektiğini ileri sürer.
Bunun için de mikro kredi hareketi başlar.
Bu hareketin başarısı kolay olmaz, güvensizlik, karşı çıkışlar, tefecilik gibi zor koşullara rağmen başarı sağlanmıştır.

Mücadele zaman almış, 1983 yılında yoksulların finansmanı için Grameen Bank’ın kurulmasıyla harekete nihayet kurumsallaşma kazandırılmış ve başarı yolu görülmüştür.
Sosyal girişimcilik için başarılı bir uygulama olan bu hareket bütün dünyanın hemen hemen yarısında uygulandığı görülmektedir.
Zaten bu girişimciliğin taklit edilmesi onun başarılı olduğunu göstermektedir.