Neo-klasik yönetim kuramının klasik yönetim kuramının hangi eksik yönünü tamamladığının açıklanması

Neo-klasik yönetim kuramının klasik yönetim kuramının hangi eksik yönünü tamamladığının açıklanması

1929’ da ABD’de başlayan ekonomik krizden çıkabilmek için öngörülen yol “daha verimli çalışmak ve daha çok üretmek” olmuştur.

Bu da, “acaba klasik yönetim kuramının eksikleri var mı?” sorusunu gündeme getirmiştir.

Bu doğrultuda Elton Mayo ve ekibi tarafından gerçekleştirilen Hawthorne Araştırmaları böyle düşünenleri haklı çıkarmıştır.

Verimliliğin ya da başka deyişle, kurumsal performansın daha da artırılmasının klasik yönetim kuramının eksik bıraktığı yön olan “insan unsuruna” önem vererek gerçekleştirilebileceği kanıtlanmıştır.

Bu demek değildir ki, neo-klasik yönetim kuramı klasik yönetim kuramının görüş ve ilkelerini reddeder.

Neo-klasik yönetim kuramı temelde klasik yönetim kuramının görüş ve ilkelerine dayanır,
ancak bunlara yenileri eklenmiş özellikle insan unsuru öne çıkartılarak,
insanın örgüt içinde nasıl davrandığı,
davranışının nedenleri ve örgüt yapısı ile davranış arasındaki ilişkiler irdelenmiştir.

Bu nedenle, “davranışsal yönetim kuramı” olarak da adlandırılmıştır.

Klasik yönetim kuramı, “akılcı insan (homo rationalis)” varsayımına dayanmaktadır.

Neo-klasik yönetim kuramı bu varsayımı kabul etmekte, aynı zamanda “duygusal insan (homo sensus)” varsayımını ekleyerek eksik gördüğü bir yönünü tamamlamaktadır.

Bu bağlamda, klasik yönetim kuramında “teknik bir sistem” olarak ele alınan işletmenin “sosyal bir sistem” olarak da incelenmesi söz konusu olmuştur.

Bunda, neo-klasik yönetim kuramının gelişmesine katkıda bulunan araştırmacıların sosyoloji, psikoloji, sosyal psikoloji, antropoloji gibi değişik alanlardan gelmiş olmaları etkili olmuştur.