Paris Sözleşmesi

Paris Sözleşmesi

Anlaşmanın uygulaması Dünya Fikri Mülkiyet Örgütü (WIPO) tarafından takip edilmektedir.

“Sınai Mülkiyetin Anayasası” olarak nitelendirilen Sözleşme, markalar, buluşlar, endüstriyel tasarımlar, faydalı modeller, ticaret unvanları ve haksız rekabetle ilgili düzenlemeleri içerir.

Sözleşmenin oluşturduğu Birlik, üye ülkeler arasında denklik sağlayarak sınai mülkiyet haklarını uluslar arası alanda kabul edilebilir kılmayı amaçlamıştır.
Bu nedenle üye ülkeler yükümlülükler yüklenerek diğer üye ülkelerin vatandaşlarına kendi ulusal hukukunda tanıdığı korumayı sağlamalarını düzenlemiştir.

Böylelikle marka hakkında vatandaşlık değil tescil ilkesi öne çıkmıştır.
Üye olmayan ülkelerin vatandaşları için de üye ülkelerde ikamet ediyor olmak ya da sanayi veya ticari kuruluşa sahip olmak, korumadan yararlanmak için yeterli kılınmıştır.

Sözleşmenin temeli eşitlik ilkesi ile rüçhan hakkı (öncelik hakkı) temeline dayanmakta (m.4) ve Sözleşmeye taraf olan ülkelerin sınai mülkiyet alanında kendi vatandaşlarına yaptığı uygulamaları diğer ülke vatandaşlarına veya o ülkede ikamet edenlere veya işletmeye sahip olanlara ayrım yapmaksızın uygulama yükümlülüğünü getirmektedir.

Sözleşmede öngörülen ve sınai mülkiyet açısından büyük önem taşıyan rüçhan hakkı sayesinde ise üye ülkelerden birinde tescil başvurusunda bulunan hak sahibi markalarda ve endüstriyel tasarımlarda 6 ay, patent ve faydalı modelde 1 yıl içinde üye başka ülkelerde başvuruda bulunabilir.

Bu süre içinde başka başvuru sahipleri varsa rüçhan hakkı sahibinin önceliği kabul edilir.

Sözleşme patentin bir ülkede reddedilmesi, iptali ya da son verilmesi nedeniyle başka ülkede bu nedenle iptal ya da reddedilemeyeceğini ve sonlandırılamayacağını da düzenlemiştir.