Bağışlama Sözleşmesinin Tanımı, Hukuki Niteliği ve Unsurları

Bağışlama Sözleşmesinin Tanımı, Hukuki Niteliği ve Unsurları

Bağışlama sözleşmesi, Türk Borçlar Kanunu’nun ikinci kısmının üçüncü bölümünde düzenlenmiştir.

TBK m. 285-298 hükümleri arasında bağışlama sözleşmesinin tanımı, bağışlama ehliyeti, kurulması, bağışlayanın sorumluluğu ve bağışlamanın ortadan kalkması hususlarına ilişkin hükümler getirilmiştir.

Bağışlama sözleşmesinin tanımı, TBK m. 285 hükmünde yapılmıştır.

İlgili hükme göre, “bağışlama sözleşmesi, bağışlayanın sağlararası sonuç doğurmak üzere, malvarlığından bağışlanana karşılıksız olarak bir kazandırma yapmayı üstlendiği sözleşmedir.”

Bağışlama sözleşmesi, bağışlayanın kendi malvarlığından yaptığı kazandırıcı bir işlemdir.

Dolayısıyla bir bağışlamanın söz konusu olabilmesi için bağışlayanın malvarlığının fakirleşmesi, bağışlananın ise malvarlığının zenginleşmesi ve bu iki durum arasında uygun illiyet bağının bulunması gerekir.

Örneğin bir taşınırın verilmesi, bağışlananın borçtan ibra edilmesi bağışlamaya konu olabilecek niteliktedir.

Bağışlama sözleşmesinin meydana gelebilmesi için bağışlayanın, bağışlananın karşılığında denk bir ivaz olmaksızın zenginleştirme amacıyla yapılmış olması gerekir.

Dolayısıyla burada kazandırmanın bağışlama sebebiyle yapılmış olması gerekir. Şayet kazandırma, ifa sebebi ile yapılmışsa bu durumda bağışlama söz konusu olmaz.

Bağışlama bir sözleşmedir. Bu sebeple bağışlamanın kurulabilmesi için iki tarafın karşılıklı ve birbirine uygun irade açıklamasında bulunması gereklidir.

Bağışlama, tek taraflı bir hukuki işlem değil tek tarafa borç yükleyen bir sözleşme niteliğindedir.

Bağışlama, sağlararası bir işlemdir. Şayet yerine getirilmesi bağışlayanın ölümüne bağlı bir bağışlama yapılırsa bu ölüme bağlı bir tasarruf olur ve vasiyet niteliğindedir (TBK m. 290/II).