Neo-Klasik Yönetim Kuramı Doğrultusunda Geliştirilen Modeller

Neo-Klasik Yönetim Kuramı Doğrultusunda Geliştirilen Modeller

Elton Mayo’nun öncülüğünü yaptığı “İnsan İlişkileri Yaklaşımı- Human Relations Approach” daha sonra “İnsan Kaynakları Yönetimi- Human Resource  Management” ve “Örgütsel Davranış- Organizational Behaviour” olarak adlandırılan yaklaşımların da altyapısını oluşturmuştur.
Bu yaklaşımların hepsi, işletmede çalışanların verimliliklerinin ve etkinliklerinin artırılarak kurumsal performansın yükseltilmesiyle ilgilidir.
Bu yaklaşımlar doğrultusunda gerçekleştirilen bazı modeller Şekil 2’de görüldüğü gibidir.

Neo-klasik Yönetim Kuramı doğrultusunda gerçekleştirilen modellerin ortak özelliği, işletmede çalışanların verimliliklerinin ve etkinliklerinin artırılması  doğrultusunda öne sürülen varsayımlara (deneyle kanıtlanmamış doğru olduğu kabul edilen görüşlere) dayanmasıdır.
Neo-klasik Yönetim Kuramı doğrultusunda gerçekleştirilen modellerin ortak özelliği, işletmede çalışanların verimliliklerinin ve etkinliklerinin artırılması
doğrultusunda öne sürülen varsayımlara (deneyle kanıtlanmamış doğru olduğu kabul edilen görüşlere) dayanmasıdır.

Yönetim bilimi konusunda çalışan akademisyenler, kişisel görüşleri doğrultusunda modeller oluşturarak Elton Mayo ve ekibi tarafından gerçekleştirilen araştırmalara katkıda bulunmuşlardır.
Yönetim bilimi konusunda çalışan akademisyenler, kişisel görüşleri doğrultusunda varsayımlara dayanan modeller oluşturarak Elton Mayo ve ekibi tarafından gerçekleştirilen araştırmalara katkıda bulunmuşlardır.

Neo-klasik yönetim kuramı doğrultusunda geliştirilen modeller arasında Douglas Mc Gregor’un “X ve Y Tipi Yönetici Modeli”, Rensis Likert’in “Sistem 1-
Sistem 4 Modeli”, Blake ve Mouton’un “Yönetsel Kafes Modeli”, Chris Argyris’in “Olgunlaşma Modeli” ve Frederick Herzberg’in “Hijyen Modeli” sayılabilir (Pugh,
Hickson, Hinings, age, ss. 173-193).

McGregor, Klasik Yönetim Kuramı tarafından öne sürülen görüşleri “X Kuramı”, Neo-klasik Yönetim Kuramı tarafından öne sürülen görüşleri ise “Y Kuramı”
olarak adlandırdığı ve yöneticilerin davranışlarıyla ilgili varsayımlara dayanan bir model yardımıyla açıklamaya çalışmıştır.

Likert yöneticileri “işe eğilimli” ve “çalışana eğilimli” olmak üzere sınıflandırmakta ve bu yöneticilerin davranış özellikleriyle ilgili varsayımlarda bulunmaktadır.