Borçların ifası

Borçların ifası

Genel anlamı ile ifa, borçlanılan edimin yerine getirilmesidir.

Dar anlamda ifa münferit bir borcun yerine getirilmesidir.

Dar anlamda ifa ile borç ilişkisi sona ermez.

Kaideten borç, borçlu tarafından yerine getirilir ancak üçüncü kişinin ifası da kural olarak geçerlidir. İfa kural olarak alacaklıya veya alacaklının yetkilendirdiği bir şahsa yapılır.

Borçlunun üçüncü şahsa ifa yükümlülüğü tarafların anlaşmasından, kanun hükmünden ya da hâkimin hükmünden kaynaklanabilir.

Borçlu neyi borçlanmışsa onu ifa etmek zorundadır.

Belirli ve muaccel bir alacak varsa kural bütünüyle ifadır ve alacaklı kısmi ifayı kabul etmeye mecbur değildir.

Para borçları kural olarak ülke parasıyla ödenir.

Bu, ülkede ifa anında tedavülde olan paradır.

Türk hukukuna göre yabancı para ile geçerli olarak borçlanmak mümkündür.

İfa zamanı sözleşmeyle veya kanun tarafından belirlenebileceği gibi işin mahiyeti de ifa zamanını belirleyebilir.

Bir borcun ifa zamanının gelmesi, o borcun muaccel olması anlamına gelmektedir.

Borcun ne zaman ifa edileceği belirlenmişse buna “vade” denir. İfa yerinin tayininde kanunda yer alan hükümler yedek hukuk kuralı niteliğindedir.

Bir borcu ifa ettiğini ve böylece borçtan kurtulduğunu iddia eden borçlu, bu iddiasını ispatla mükelleftir.

Türk Borçlar Kanunu borçluya ifayı ispat imkânı sağlamak için alacaklıya ifa sırasında bazı mükellefiyetler yüklemiş ve ispatı kolaylaştıracak bazı karineler kabul etmiştir.